Apenkooi, nachtzwemmen en een missverkiezing

Wat een week(end).. Hoe kan ik een verjaardag, reizen in een apenkooi, nachtelijk zwemmen in de zee onder de sterrenhemel, een missverkiezing en een bezoek aan Ojo de Agua nou goed samenvatten?

Ahfijn, vrijdags was het dan zover ons bezoek aan Circe en Freya, voor de verjaardag van Circe. Maar allereerst hadden we nog een hele reis te gaan! Bij de bus aangekomen werd ons verteld dat de bus over 20 minuten zou vertrekken. Ik had even niet gerekend op de nicaraguaanse 20 minuten wat dus een dik uur was dit keer. Na een halve liter zweet te zijn verloren in de bus besloot ik dan ook maar snel even een cola te gaan halen, waar ik vervolgens werd aangesproken en achtervolgd tot in de bus door een zwerver. Gelukkig besloot een andere local mij te helpen en de meneer toch maar even vriendelijk te vertellen dat de bus geen plek voor bedelen was. Pfoe!

Eenmaal in Rivas was het de bedoeling dat wij voor maximaal 30 cordoba per persoon een taxi zouden pakken. Na wat onderhandelen zouden we dan met zijn 4en voor 100 cordoba naar de Ferry gebracht worden. Onderweg vertelde de man ons even vrolijk dat hij ons niet naar de ferry zou brengen. Want nee voor dat geld zou hij ons 5 km eerder afzetten en hij wou toch 250 cordoba hebben. Bah wat een nare man, helaas had een van ons haar tas in de achterbak en maakte de man handig gebruik van onze overlegmomenten door gewoon verder te rijden. Toen we op een gegeven moment zeiden zet ons er dan hier maar uit vertelde de man ons dan ook dat hij nou al verder was gereden (Wij hadden helemaal geen ja gezegd). Een van ons durfde de taxi ook niet uit en na wat onderhandelen konden we voor 180 cordoba dan toch bij de Ferry worden afgezet, uiteindelijk bleken we al supervlak bij te zijn en had hij gewoon een omweg gemaakt. Snel de taxi uit, weg van die engerd!

Op de ferry vervolgens lek gestoken door de altijd aanwezige kolonie muggen. Op ometepe aangekomen kwamen we al snel terecht bij het hotel waar Circe en Freya wonen, voor onze begrippen (van tegenwoordig) redelijk luxe. De volgende dag was het dan zover: de ometepe verkenning! De hoofdactiviteit van de dag was een bezoek aan Ojo de Agua, een mooi natuurwater bad. Volgens onze gids werkte het ook genezend en verjongend (een 60 jarige vrouw zou er na een bezoek aan Ojo de Agua 20 jaar jonger uitgezien hebben en kale mannen krijgen na een bezoek aan Ojo de Agua spontaan net zo’n grote bos haar als Bob Marley) en dit alles werd ons verteld op een enorme spannende toon. Het voelde even alsof we naar een boek of film aan het luisteren waren haha.

Na weer helemaal genezen te zijn van de eeuwige hitte van Nicaragua wouden we toch wel graag naar het partyhostel waar we die avond zouden slapen. De taxi zou er pas over 40 minuten kunnen zijn dus besloten we maar om met zijn zessen te gaan lopen. Volgens de Locals zou dit 40 minuten duren en konden we het beste via een andere weg teruggaan. Hoe konden we zo dom zijn om weer op de tijdsindicatie van de locals te vertrouwen?! Na een halfuur door de bush bush en modder (op onze slippertjes) van Nicaragua gelopen te hebben kwamen we dan uit op de enige echte weg die Ometepe rijk is. Een halfuur later waren we echter nog steeds niet en na nog een halfuur hadden we het toch wel helemaal gehad en probeerden we een lift te regelen naar ons hostel. Maar precies op het moment dat je een lift nodig hebt zie je natuurlijk alleen auto’s die de andere kant op rijden.. Na een halfuur kwam er een truck met daarachter een soort kooi (die aan de achterkant open was) vol met een stuk of twintig joelende en apengeluiden makende Nicaraguaanse tieners/twintigers aangereden die voor ons stopten. Toch even lichte paniek, want was dit nou wel veilig?
Uiteindelijk toch maar ingestapt en op een klontje gaan staan voor het geval dat. Uiteindelijk bleek het een lokaal voetbalteam te zijn die net had gewonnen en blijkbaar de overwinning al rijdend aan het vieren was. Het viel dus allemaal hartstikke mee met het enge mannen gehalte! Twee anderen die met de fiets waren belde op een gegeven moment in lichte paniek op dat ze de weg kwijt waren, bleken ze dus net achter onze auto te rijden, enorm toeval! Uiteindelijk afgezet bij het pad dat richting ons hostel zou leiden. In het donker de weg naar ons hostel gevonden waar twee anderen die later waren aangekomen met de ferry ons al aan het opwachten waren. Na kennis gemaakt te hebben met, in elk geval gegild te hebben om, de twee huisvarkens, konden we dan eindelijk starten met het vieren van Circe der verjaardag.

Na een aantal uren feesten besloot ik dat ik toch wel heel graag wou zwemmen en gingen we met bijna de hele groep en nieuwe toeristen die we ontmoet hadden midden in de nacht zwemmen! Supermooie nacht vol met sterren en gezelligheid dus over het uitzicht en de sfeer hadden we niet te klagen! Uiteindelijk maar 2 uurtjes geslapen omdat ik toch iets te druk bezig was met serieuze diepe gesprekken samen met een andere mede on-stager. Volgende dag zo brak als ik weet niet wat nog even wat foto’s gemaakt van het mooie uitzicht voordat we helaas alweer naar huis moesten. En dat was dan alweer het weekend (van 5 oktober).

Woensdags had ik een gesprek had met de psycholoog die mij officieel gezien hier begeleid op mijn stage en toen heb ik toch maar voorzichtig gevraagd of het mogelijk was om wat meer studiegerelateerde dingen te doen, of ik bijvoorbeeld niet de een op een gesprekken die zij heeft met de kinderen kon bijwonen. Dit leek ze op zich wel een goed idee te vinden maar dat moest natuurlijk eerst overlegd worden met de nonnen! Verder zei ze ook dat ik misschien met de sociaal werker mee zou kunnen gaan wanneer die langs de ouders van sommige kinderen ging, op huisbezoek dus. Lijkt mij echt heel interessant, maar ook dit moest natuurlijk eerst langs de nonnen en aangezien alles hier altijd superlang duurt hoop ik dat het nog gaat gebeuren voordat ik weer naar huis ben.

Savonds hadden we een verjaardag van gast mama-Bertha. Helemaal enthousiast een cadeautje gekocht en in een winnie de pooh tas laten stoppen omdat daar het hele huis mee vol hing dus daar moest ze vast gek op zijn. Uiteindelijk bleek ze ons in het weekend en niet doordeweeks verwacht te hebben, was ze wel blij en konden wij ons cadeautje geven. Maar dat is dus het gekke, ze maken het cadeautje hier dus niet gelijk open, voelde echt super ongemakkelijk want zou ze het cadeautje nou wel leuk vinden. Andere Lisa probeerde een grapje te maken door te zeggen dat het feit dat haar man weer thuis was uit het ziekenhuis toch wel het mooiste verjaardagscadeau was maar hee ze had ons cadeau natuurlijk nog niet gezien. Bertha bleek dat verkeerd te begrepen alsof ze het cadeau open moest maken, keek snel even en bedankte ons weer en zei dat het mooi was, ehm ja..nogal ongemakkelijk dus. Na een halfuurtje toch maar op huis aangegaan.

Donderdag toen ik op stage kwam, kwam de hoofdnon naar mij toe om mij te vertellen dat de kinderen naar een miss verkiezing op hun school gingen en dat ik mee mocht om ze te begeleiden. Super leuk natuurlijk! En wat je daar dan allemaal ziet.. meisjes van zes met de allerdikste lagen make-up op, die als complete modellen heen en weer wiebelden en voor hun leeftijd wel erg sexy dansjes deden, tot de oudere meisjes van maximaal 18 die geplamuurd en al erbij liepen alsof ze zeven jaar ouder waren. Iedereen helemaal enthousiast en bij de populaire kinderen werd werkelijk oorverdovend gegild. Als blank spook tussen al die Nicaraguanen was je wederom weer blikvanger nummer 1, ondertussen let ik er niet meer zo op maar de andere vrijwilligster viel het weer op en dan valt het weer niet te negeren als je uitgebreid aangestaard word, het blijft ongemakkelijk.. maar een Nicaraguaans kleurtje zit er voor mij toch niet in, begin me toch bijna af te vragen of ik niet stiekem wat albino genen heb meegekregen op een of andere manier, want vergeleken met de rest ben ik nog hartstikke wit dus!

En dan toch maar een weekend rustig thuisgebleven omdat ik toch iets moest gaan doen aan school, man wat is dat moeilijk, thuisblijven en aan school werken, het liefst zou ik naar ik weet niet waar gaan om Nicaragua verder te verkennen, het kriebelt als een malle. Ik geloof dat ik reizen stiekem toch wel heel erg leuk begin te vinden en zelfs de simpele voorzieningen en hostels schrikken mij inmiddels niet meer af.

Ik loop inmiddels een beetje achter met de blogs dus ik zal het binnenkort even bijwerken! Maar nu in mijn eentje naar San Juan om daar te gaan surfen! Alvast even oefenen voor als ik dadelijk alleen ga reizen!