Vulkanen, een waterval, god, backpack style en ste

Ola! Daar ben ik dan weer! Weer een nieuw berichtje uit het altijd zonnige, en altijd warme Nicaragua! Alvast sorry voor het veel te lange verhaal maar ik heb al zo lang niks meer gepost dat ik echt veel te vertellen heb.

Inmiddels ben ik een professionele hiker geworden, grapje. Maar ik heb dus wel serieus een vulkaan beklommen, vijf uur heen, pauze en weer vier uur terug, heel leuk maar ik doe het echt nooit meer! Nouja misschien krijgen ze me hier over een paar weken wel weer gek genoeg. Maar goed, het begon dus allemaal ooit toen ik op zoek was naar wat meer avontuur en op de site van quetzaltrekkers stuitte, een non-profit organisatie die hikes en andere vulkaanactiviteiten organiseert en met het geld wat de toeristen daarvoor betalen lokale projecten die werken met kinderen ondersteunen.

Na enthousiast mijn toenmalige huisgenootjes overgehaald te hebben wou al snel eigenlijk iedereen wel mee. Dus daar stonden we dan in Leon savonds met 14 man in het gebouw van Quetzaltrekkers. Uiteindelijk met wat andere toeristen en begeleiding erbij zaten we toch wel aan de 30 personen. Maar het was natuurlijk niet zomaar een hike maar een full moon hike. Savonds om 11 uur uitgerust met hoofdlamp en stinkende regenjas dan maar onderweg naar de startplaats in de Nicaraguaanse versie van een pendelbus. Nadat een vrolijke australische tourguide nog haar enige woordje Nederlands “HOI” spontaan had uitgeroepen ging iedereen nog even snel een halfslachtig dutje doen en toen moesten we toch echt beginnen.

In eerste instantie was het allemaal nog hartstikke leuk en mooi, kwamen we nog langs wat geisers en gingen we dwars door de maïsvelden. Aangezien je in het donker met een hoofdlamp niet alles ziet kwamen er heel wat onhandige bambi moves en halve verzwikkingen aan te pas. Na besloten te hebben dat ik het best een beetje vooraan kon gaan lopen om zo het tempo erin te houden kreeg ik al snel last van mijn been, fijn vast gebeurd tijdens een van mijn onhandige bambi moves. En dat was dus nog het redelijk vlakke gedeelte. Vervolgens een behoorlijke klim door de bush bush van Nicaragua naar de top van de vulkaan. Het had die dag nog geregend dus het was ook nog eens heerlijk glibberig en ik heb dan ook behoorlijk wat valpartijen voorbij zien komen. Wonder boven wonder kwam ik boven zonder gevallen te zijn en met alleen een allergische reactie van een of andere bush plant. Vervolgens in de krater kunnen staren om het magma te zien, best bijzonder, snel wat ontbijten, en kijken naar de erg mooie zonsopkomst. En toen was het alweer zover, de tocht terug. Ondertussen had mijn rechterbeen besloten spontaan te weigeren meer dan 5 centimeter omhoog te bewegen dus als manke gringo met een aantal valpartijen de tocht uit gelopen. Uiteindelijk helemaal kapot, en werkelijk alles deed pijn, maar ik had het toch maar mooi gehaald. Toch stiekem wel een beetje trots. Op de terugweg een tussenstop gemaakt in Managua voor de McDonalds. Dat is dan toch wel heel lekker na al dat Nicaraguaanse afzien. Vervolgens naar huis, huisserie kijken (Game of Thrones) en bed in.

En weer een nieuwe week stage, wat de laatste tijd toch best wel moeizaam gaat. Mijn Spaans is nog niet zo erg vooruit gegaan als ik had gehoopt en school in de vorm van een docent besloot er nog even een schepje bovenop te doen door te zeggen dat zij het idee had dat mijn stage-instelling niet goed was en ik daar mijn leerdoelen niet zou kunnen behalen. Het zou nog even aangekeken worden maar anders moest ik toch maar een vliegticket terug kopen..Pardon?! Dan schrik je dus wel even.. behoorlijk. Uiteindelijk dus een paar weken tijd gekregen om aan te tonen dat mijn stage-instelling wel een goede instelling zou zijn.

Aangezien een vliegticket wel erg prijzig is toch maar gekeken naar de andere optie; het reizen. Maar zou ik dat in mijn eentje kunnen hier met mijn navigatievermogen, enigszins gebrekkige Spaans en dan ook nog de pech hebben een klein, niet bepaald sterk vrouwelijk persoon te zijn. Natuurlijk maar een manier om dat uit te testen. Aangezien ik surfen de vorige keer toch wel echt geweldig vond en Halloween ( de andere optie) niet zo bijster interessant vond besloot ik dan maar in mijn eentje naar San Juan del Sur te gaan, twee nachtjes te overnachten en lekker te surfen.

Onderweg in de bus zag ik ineens een Nederlands boek naast mij en bleek er een mede kikkerlander in de bus te zitten, altijd gezellig. Eenmaal in San Juan del Sur de pendelbus genomen naar Casa de Olas, een hostel gerund door een Australisch echtpaar. En waar je dan terechtkomt, alternatieve jongens waarvan er een toch verdacht veel op Russel Brand leek, en californische meisjes met wel erg strakke buiken. Maar goed dat ik hier boothcamp doe en mede door het ziek zijn al een beetje af was gevallen want anders was dat toch even ongemakkelijk geweest. En als je er toch bent dan maar lekker beginnen met een cuba libre (cola met rum). Nog even wat gezwommen in het zwembad, familieeten in het hostel en toen feesttijd in het hostel. Een aantal drankjes en limbodansen later was er ineens een geschokte reactie en veel stilte. Toch maar even opkijken en toen zag ik dus ineens allemaal bloed over een meisje heen. Niet haar bloed maar dat van de man die op de bar was gaan staan om te dansen die blijkbaar in zijn neus geraakt was door de propellers van de (aan het plafond hangende) ventilator. Na een minuut stilte, op wat hysterische meisje na die graag verpleegkundige wouden spelen, ging het feest verder.

Volgende ochtend een lichte hoofdpijn wat er toch wel weer op wijst dat ik al veel te lang niet echt uit geweest meer was, van die paar cuba libres en die twee biertjes zou dat toch niet mogen gebeuren!

Maar.. geen tijd om daar bij stil te staan want het was tijd om te surfen op playa Hermosa met een aantal van de andere hostelbewoners. Toch maar uitgecheckt want wie weet toch maar naar het feest op het andere strand, Playa Maderas, die avond. De golven bij playa Hermosa waren behoorlijk hoog dus makkelijk was het zeker niet. Na een mooie dag surfen met zijn 10en wederom in de achterback van een truck, waarop de chauffeur vervolgens besloot als een gek te gaan rijden met een snelheid waar je u tegen zegt en behoorlijk wat inhaalmanoeuvres, een enorme zwarte rookwolk achterlatend (milieuvriendelijk was het zeker niet). Verkeersprogamma’s als blik op de weg kennen ze hier in elk geval ook niet. Eenmaal terug bij het hostel bleek het al helemaal vol te zitten en de buurman zijn hostel ook, dus dan maar naar de shuttle naar San Juan del Sur stad. Maar ook daar was het erg druk. Inmiddels was het al hartstikke donker, en daar liep ik dan zonder slaapplaats, niet bepaald fijn. Uiteindelijk bij hotel Delfin beland en na wat onderhandelen uitgekomen op 12 dollar. Lichtelijk aan de dure kant voor een dorm kamer maar goed, ik was te moe om nog verder te onderhandelen. Vervolgens toch voor de zekerheid maar even gevraagd of ik de kamer mocht zien. De man deed de deur open en voor mij zag ik een privé kamer met tweepersoonsbed. Luxe! Toch wat anders als mijn krappe eenpersoonsbedje en kleine kamer hier! Na een verfrissende douche hoorde ik ineens allemaal geluiden en bleek er een halloween optocht te zijn, even gekeken en de stad in gedoken om wat te eten. Uiteindelijk beland bij een klein pizzeriaatje met echte pizzaoven, dat smaakte goed!

Onze mama Flor (de eigenaresse van het hostel) is in Granada volgens mij een lichtelijk lokaal bekendheid en noemt ons jetset nummer vier (omdat wij de vierde groep zijn) en blijkbaar worden Nederlanders hier ook wel barbies genoemd, tja..
Maar goed die jetset naam moest natuurlijk wel even hoog gehouden worden, dus die vrijdag met zijn allen heel deftig naar een kunstexpositie over dia de los muertos (dag van de doden) geweest.

Ook ben ik eindelijk weer mobiel bereikbaar, de zoon van de schoonmaakster wist wel waar ik even een iphone oplader kon kopen en bracht mij er persoonlijk met de auto heen. Soms voel ik me hier toch stiekem wel een beetje verwend. Vooral wanneer ik weer iedere 3 dagen een schoon bedje en schone kamer heb en mijn kleding dan soms ook nog eens netjes voor me opgevouwen word. Aangezien ik dat weekend alleen thuis was had de schoonmaakster soep voor mij gemaakt. Vervolgens een lang gesprek met haar gehad, jaja in het spaans, over god. Wel heel mooi hoe de mensen hier kijken naar het geloof en hoe zij de dingen hier beleven. Is toch wel even anders als in Nederland.

En dan heb je plots toch wel veel heimwee en zit het allemaal even niet zo mee, gelukkig heb je dan hele lieve huisgenootjes die als verassing een chocoladetaart maken!:)

Nog een aantal bijzondere dingen die ik de afgelopen tijd mee heb mogen maken op een rijtje;

- Tijdens een van de middagen dat ik naar stage liep stond ik ineens tussen een groep Nicaraguaanse jongens in die aan beide kanten van mij stonden en kusgeluiden en bewegingen richting mij begonnen te maken. Hartstikke normaal hier, maar ik vond het toch niet zo succes.
- Op weg naar de school van de kinderen zag ik op het voetpad een moeder met een kind met een enorm waterhoofd, heel zielig.
- Ik ga twee keer mee met de sociaal werker naar de school van de kinderen en precies dan gaat natuurlijk alles mis. Deel 1; zat even mooi tussen een dikke ruzie in. Waarbij de docente toch duidelijk wou laten zien van uhu ik zei het toch, luid bonkend met handen op de tafel om haar punt even duidelijk te maken tegenover haar mede-parter in deze bitchfight, de directeur (die overigens heel erg van monologen houd, gaap). Na afloop vroeg de sociaal werkster of ik het had begrepen, toen ik vervolgens zei dat ik dacht dat ze boos was om dit en dat terwijl ik de houding en de bonkende handen van de docente na deed vond de sociaal werkster dat prachtig. Deel 2; nog meer drama waar ik niet bij mocht zijn en ik drie kwartier zonder sociaal werker in de kleuterklas heb doorgebracht en naar buiten kwam met handen die ondergetekend waren met bloemen en met mijn haar in een van de vele mislukte hairdo’s die de kinderen mij hier aanmeten, want, zoals een van de kinderen zei, ik heb toch zulk mooi haar, net als een pop..
- Midden op de weg lag een dronken man, bewusteloos. Twee mannen stapten van hun fiets en motor en sleepten hem naar de zijkant van de weg tussen geparkeerde auto’s en gingen weer verder. De man mocht lekker zijn roes uitslapen.
- Tijdens wederom een wandeling naar mijn stage zag ik ineens een man in boeien met van die typische gezichtstattoos ; volgens mij heb ik de eerste drugsgangster hier gezien.
- Nicaraguanen vinden het blijkbaar soms heel grappig als je een grap maakt of lekker direct ben wanneer hun dat eens een keer niet zijn. (meestal staren ze je gewoon uitgebreid aan en zeggen ze gewoon wat ze vinden van je uiterlijk of wat dan ook) De sociaal werkster vroeg mij namelijk hoe ik de aandacht van de jongens hier vond, want ja ik was natuurlijk toch iets lichter gekleurd en ik had toch wel een beetje ander haar en was van een ander land dusja (heel voorzichtig allemaal), toen ik vervolgens zei “omdat ik een gringo (buitenlander) ben bedoel je?!” kwam ze bijna niet meer bij van het lachen. Na toch wel even duidelijk gemaakt te hebben dat ik het gedrag van de Nicaraguaanse jongens in Nederland echt niet zou accepteren was ze het volledig met mij eens dat ze vrouwen moesten respecteren. Wat hier volgens mij wel een beetje modern is.
- Op zoek naar een backpack beland bij het westerse winkelcentrum van Managua. Waar ze zowaar een Siman hebben wat de Nicaraguaanse, en wat mindere variant van de bijenkorf was, waar ik me toch spontaan even heel gelukkig voelde omdat het me aan westerse winkels deed denken.
- De Nicaraguaanse kapper; korter kapsel en lichtelijk totaal roodblond geverfd haar in plaats van highlights. Maar knippen kan ze in elk geval wel. De kinderen kunnen het in elk geval niet zo waarderen, aangezien ze mijn haar zo’n 10 keer per dag (letterlijk) kammen en in een van hun vele creaties dwingen. De opties zijn nu toch wat beperkter en er word dan ook uitgebreid geklaagd dat ze het niet leuk vinden dat ik mijn haar heb geknipt.
- Tijdens weer een van mijn vele wandelingen naar het weeshuis, besloot een op hol geslagen rennend paard van de weg op de stoep voer te gaan vlak voor mijn neus, gelukkig nog net op tijd opzij kunnen springen maar anders was ik dus mooi overreden door een paard.

Afgelopen weekend zijn we met de hele groep weer naar Ometepe gegaan voor een ovenfeest! Aangezien we hier nogal ovenloos zijn waren we al snel allemaal overgehaald toen de lasagna, brownies en bananen-toffee taarten ter sprake kwam. De zaterdag overdag zelf hadden we heel luxe onze persoonlijke taxis gehuurd (voor 10 euro per persoon) die ons overal heen bracht en wachtten tot wij weer verder of naar huis wilden. Uiteindelijk een bezoek gebracht aan de waterval op Ometepe. Na 45 minuten door een half regenwoud waren we daar er dan eindelijk, ontzettend mooi! En aangezien we toch al helemaal natgeregend waren hebben we onze bikinis aangetrokken en zijn we onder de waterval gaan staan!

Verder heb ik vandaag de doop van twee meisjes van het weeshuis bij mogen wonen. Alle meisjes kregen mooie jurken aan, bisschoppen waren aanwezig in het kerkgedeelte van het weeshuis en een man met een gitaar voor de muzikale begeleiding. Want zingen doen ze hier veel in de kerk. De bisschop (die overigens bijzonder blank was) vroeg nog even aan de vrijwilligers (ons dus) waar we vandaan kwamen. Vrolijk Holanda gezegd, zegt die man ineens; “Dus jij spreekt Nederlands! Stomme verbazing, bleek het een Duitse bisschop te zijn en de andere man was een Belg. Halverwege de doop was er welgeteld een meisje in slaap gevallen en waren er een stuk of vier aan het huilen. Toen ik vervolgens naar een van de meisjes ging om haar te troosten bleek dat ze huilde vanwege de mooie muziek. Na afloop kregen de kinderen sprite en werd er ineens door de hoofdnon, die ik normaal een beetje streng en niet altijd even vriendelijk vind overkomen, met snoep gestrooid. Kinderen als gekken erop af, ik weet in elk geval wel waarom ze zoveel gaatjes hebben! Nog even een praatje gemaakt met de Duitse en Belgische bisschoppen en toen was er weer een van de vele Nicaraguaanse dagen voorbij. Inmiddels zit ik hier al bijna drie maanden! De tijd vliegt voorbij, vooral de weekenden zijn erg leuk, maar stiekem mis ik Nederland toch wel. Wie had dat ooit gedacht..ik niet in elk geval! Maar nog 2,5 maand te gaan en dan ben ik weer in Nederland!